لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه10
تاثیر مواد نگه دارنده و باز دارنده در مواد غذایی
طعم، احساس حاصل از چشیدن یک ماده غذایی و درک مزه و بوی آن می باشد. طعم، مجموع ویژگی های یک ماده غذایی که سبب احساس خاصی در انسان می شود را مشخص می کند. عواملی مانند دمای ماده غذایی و بافت آن مثل صافی، زبری و دانه دانه بودن در احساس طعم تاثیر می گذارد. سوختن دهان ناشی از ادویه ها یا سردی ناشی از منتول، مثال هایی از احساس طعم می باشد.
بدون شک شما احساس سردی ناشی از جویدن یک آدامس نعناعی یا اکالیپتوس را بارها احساس کرده اید و یا تجربه کرده اید که پس از چشیدن یک غذای فلفلی و تند نه تنها احساس گرمی و سوختن در دهان می کنید، بلکه حساسیت شما به دما افزایش پیدا می کند. به این صورت که ممکن است با نوشیدن یک جرعه از چای نه چندان داغ، دهان تان بسوزد.
چهار مزه اصلی شیرینی، شوری، تلخی و ترشی وجود دارد. گیرنده های مزه بر روی زبان توزیع شده اند. شیرینی در نوک زبان، تلخی در پشت زبان، ترشی در لبه ها و شوری در لبه ها و نوک زبان واقع شده اند، بنابراین برای احساس بیشتر مزه ماده غذایی که پیش از خوردن، مزه آن را می دانیم، می توان آن را بر روی محلی که گیرنده های آن واقع شده اند قرار داد. علاوه بر مزه های اصلی، مزه های بینابینی نیز وجود دارد. ترش و شیرین (ملس) و گس بودن از جمله این مزه ها می باشند. بعضی از مزه ها گرچه جزء مزه های اصلی محسوب می شوند، ولی مزه هایی نیستند که هر روز با آن ها برخورد کنیم، مثل مزه فلزی، این مزه ها یا مربوط به مواد غیر خوراکی اند یا در اثر فساد و تغییر طعم مواد خوراکی به وجود می آیند.
طعم غذا نقش اساسی در انتخاب و پذیرش آن دارد. طعم، احساس مزه و بوی یک غذا می باشد. مزه و بو هر کدام می توانند اثر دیگری را افزایش دهند.
مطالعات نشان داده اند که با افزودن اسانس توت فرنگی به خامه، احساس شیرینی آن افزایش می یاید، اما این قضیه در مورد کره بادام زمینی صدق نمی کند و بوی توت فرنگی قادر نیست احساس طعم شوری را افزایش دهد.
افزودن کارامل یا اسانس آن به غذا سبب افزایش طعم شیرینی و افزودن اسانس سنبل ختایی به غذا سبب کاهش طعم شیرینی آن می شود؛ این اثرات به غلظت اسانس بستگی دارد.
مطالعات دیگر، حاکی از افزایش طعم شوری پس از افزودن سُس سویا به غذا می باشند.
در سال های اخیر، با افزایش توجه به سلامتی و توصیه به کاهش مصرف نمک، تحقیقات متعددی در این زمینه انجام گرفته است. سازمان بهداشت جهانی توصیه می کند میزان مصرف نمک به 5 گرم در روز کاهش یابد. قابل ذکر است که میزان مصرف نمک در کشور ما حدود 15 گرم در روز می باشد. مصرف بیش از حد نمک از عوامل موثر در ابتلا به پُرفشاری خون، چاقی، فقر کلسیم، پوکی استخوان، بزرگ شدن قلب، کم آبی بدن، زخم معده، سرطان معده و بیماری های کبدی می باشد.
کاهش مصرف نمک باید از راه های مختلف صورت پذیرد. از یک سو باید میزان نمک افزوده شده به غذا هنگام آشپزی کاهش یابد و از طرف دیگر نمکدان از سفره ی غذا حذف گردد. نکته مهم این است که بسیاری از فرآورده های غذایی پروسه شده، حاوی مقادیر زیادی نمک می باشند و روزانه مقدار زیادی نمک از طریق مصرف محصولاتی مثل چیپس، سوسیس، پنیر، نان، سوپ های آماده، شورها، کنسروها و رب گوجه فرنگی وارد بدن ما می شود.
جوش شیرین، ضداسیدها، ملین ها و قرص های جوشان، داروهایی هستند که حاوی سدیم فراوان می باشند و معمولا هنگام تنظیم رژیم غذایی از چشم ما دور می مانند.
کاهش میزان سدیم غذا بدون تغییر در مقبولیت آن، یکی از مباحث مهم در صنایع غذایی می باشد. کلرید سدیم یا نمک طعام نه تنها سبب بهبود طعم غذا می شود و بافت، طعم و عطر بهتری به غذا می دهد، بلکه به عنوان یک نگهدارنده، مواد غذایی را در برابر میکروارگانیزم ها و تخمیر ناشی از آن ها محافظت می کند، بنابراین با استفاده از اسانس های مختلف، می توان ضمن کاهش مصرف نمک یا شکر مقبولیت طعم آن ها را حفظ کرد و سبب ارتقاء سطح سلامت مصرف کننده شد.
تحقیق در مورد تاثیر مواد نگهدارنده و باز دارنده در مواد غذایی
