کارافرینی بیماری پاژه

اختصاصی از فی توو کارافرینی بیماری پاژه دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

 

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

 

تعداد صفحه:3

فهرست و توضیحات:

مقدمه

تجزیه و تحلیل

بیماری پاژه : pagets :

بیماری پاژه (osteitis deformans) یک اختلال موضعی به صورت جایگزینی سریع استخوان می باشد، بیشترین مواضع درگیر شامل جمجمه ، استخوان ران، درشت نی، استخوان های لگن و مهره ها می باشد. به طور اولیه ، استئوکلاست ها تکثیر می یابند که تخریب استخوانی را به دنبال دارد. سپس افزایش جبرانی در فعالیت استئوبلاست ها ، استخوان را جایگزین می نماید. با ادامه این فرآیند جایگزینی در استخوان ، یک الگوی موزائیکی کلاسیک در استخوان پدید می آید . استخوان مبتلا به عروق پاژه زیادی دارد و از نظر ساختاری ضعیف است. شکستگی های مرضی اتفاق می افتند. سست و پوک شدن استخوانهای پا یا خمیدگی آنها سبب مختل شدن محور لگن ، زانوها و مچ پا می شود که مجموعة آنها ، آرتریت و درد را به دنبال دارد .

بیماری پاژه در حدود 3% از افراد  بالای 50 سال اتفاق می افتد. بروز آن در مردان کمی بیشتر از زنان است و با بالارفتن سن افزایش می یابد. به تاریخچه خانوادگی توجه می شود که وجود این بیماری را در افرادهمخون نشان می دهد . علت بیماری پاژه ناشناخته است.

تظاهرات بالینی :

بیماری پاژه، بیماری موذی است و اکثر بیماران هرگز از وجود آن اطلاعی ندارند . بعضی از بیماران  هیچ نشانه ای را  تجربه نمی کنند و فقط دفورمیتی اسکلتی دارند تعداد معدودی از بیماران ، دفورمیتی نشانه دار و درد را نیز تجربه می کنند ، این بیماری معمولا در حین بررسی های روتین رادیوگرافی یا در هنگام بررسی مشکلات دیگر ، شناسایی می شود . تغییرات اسلکروتیک، دفورمیتی اسکلتی(خم شدن استخوانهای ران ودرشت نی و بزرگی جمجه) و ضخیم شدن کورتکس استخوان های بلند شاهده شود .

در اکثر بیماران ، دفورمیتی اسکلتی، جمجمه و استخوانهای بلند را درگیر می سازد .

جمجمه ممکنست ضمخت شود و بیمار ممکنست گزارش کند که کلاه قبلی او دیگر به اندازه سرش نیست. در یعضی از موارد بیماری پاژه ، جمجمه بزرگ می شود اما صورت بزرگ نمی شود .این وضعیت ، صورت را کوچک کرده و حالت مثلثی شکل به چهره می دهد .

اکثر بیمارانی که دچار درگیری جمجمه ای شده اند ، بعلت ایجاد فشار و اختلال عملکرد ، کاهش شنوایی را تجربه می کنند . سایر اعصاب جمجمه ای نیز ممکنست تحت فشار قرار بگیرند . استخوان ران ودرشت نی ، تمایل به خمیدگی پیدا می کنند و بیمار به صورت گشاد با پاهای باز راه می رود . ستون فقرات به طرف جلو خم می شود و سخت می گردد. چانه به سینه می چسبد ، توراکس تحت فشار قرار می گیرد و د رهنگام تنفس حرکت نمی کند . تنه برای حفظ تعادل روی پاها خم می شود . بازوها به طرفین بدن تمایل پیدا می کنند و به نظر می رسد که بازوها نسبت به تنه کوتاه شده ، بلندتر هستند ، و به طور کلی بیمار ظاهری شبیه میمون پیدا می کند .