دور همه سیارات به جز عطارد و ناهید, ماه می گردد. سیاره های داخلی تعداد کمی ماه دارند. زمین یک ماه دارد و مریخ دو ماه کوچک دارد. در عوض سیاره های خارجی تر خیلی بزرگ مثل منظومه های شمسی کوچک هستند. چون تعداد زیادی ماه دارند که دور آنها می گردند. مشتری 25 ماه دارد که دست کم شش مایل یا ده کیلومتر قطر دارند و تعداد زیادی هم ماه های کوچک تر دارد. چهار تا از ماه های بزرگ تر مشتری به ماه های گالیله مشهورند. چون گالیله ستاره شناس مشهور ایتالیایی آنها را در سال 1610 با یکی از اولین تلسکوپ ها کشف کرد.
بزرگ ترین ماه گالیله بزرگ ترین ماه منظومه شمسی هم هست و گانیمد (Ganymede) نام دارد. این ماه حتی از سیاره های پلوتون و عطارد هم بزرگ تر است. زحل 25 ماه دارد که دست کم شش مایل یا ده کیلومتر قطر دارند و تعدادی ماه های کوچک تر هم دارد. بزرگ ترین ماه زحل تیتان(Titan) جوی ضخیم تر از جو زمین دارد و قطرش از پلوتون و عطارد هم بزرگ تر است. اورانوس 21 ماه دارد. تعداد ماه های نپتون 11 تاست. دانشمندان حدس می زنند که سیاره های خیلی بزرگ شاید ماه های ریز خیلی بیشتری داشته باشند که هنوز کشف نشده اند. پلوتون اصلاً ماه ندارد.
ماه تنها قمر طبیعی زمین است. با این که ماه درخشان ترین جسم در تاریکی شب است، مثل زمین و بقیه سیاره ها از خود نور ندارد و نور خورشید را باز می تاباند. ماه یک کره سرد و خشک است که سطحش ازسنگ و گرد و خاک پوشیده شده. ماه, جو ندارد. بیش از 70 فضاپیما تا به حال به ماه فرستاده شده و 12 فضانورد به سطح ماه قدم گذاشته اند و 320 کیلوگرم از سنگ و خاک ماه را به زمین آورده اند.
سطح تاریک و روشن ماه
سطح ماه تاریک و روشن است. مناطق روشن زمین های بلند هستند. مناطق تاریک, مکان هایی هستند که میلیاردها سال قبل, زمانی که آتشفشان ها انفجار داشته اند, گدازه در آنها جریان داشته. سپس گدازه منجمد شده و سنگ صافی را تشکیل داده.
نتایج مأموریت هایی که اخیراً انجام شده بر این دلالت دارد که ممکن است در قطب های ماه مقداری یخ وجود داشته باشد. درسال 1998 وجود مقداری یخ آب در هر دو قطب گزارش شد. برخورد ستاره های دنباله دار با ماه, آب را به ماه منتقل کرده است و مقداری از این آب ها به مناطق خیلی سرد و بسیار تاریک قطب ها رفته اند.
دانشمندان عقیده دارند که حرکت ماه به دور زمین باعث شده در طی میلیاردها سال زمین ثبات آب وهوایی خیلی بیشتری پیدا کند و همین ممکن است بر رشد و توسعه زندگی بر روی زمین اثر گذاشته باشد.
یکی از نمونه های تأثیر ماه برآب وهوای زمین جزر و مد است.
فاصله زمین تا ماه با اشعه لیزری که از زمین فرستاده شد, با احتمال خطای پنج سانتی متر اندازه گیری شد. این اشعه بازتاب دهنده لیزر توسط فضانوردان روی ماه کار گذاشته شد .
تصویری که ما از ماه می بینیم!
همیشه یک طرف ماه رو به زمین است. چون ماه خیلی نزدیک به همان مدتی که یک باربه دور زمین می گردد یک بار هم دور محورش می چرخد. طرف دیگر ماه برای اولین بار در سال 1959 مشاهده شد. در این سال فضاپیمای "لونا"ی اتحاد شوروی سابق به دور ماه گشت و از آن عکسبرداری کرد. نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در فضاپیمای "آپولو 11" ناسا که مایکل کالینز هم در آن بود، اولین انسان هایی بودند که در سال 1969 به ماه قدم گذاشتند.
اگر ما روی ماه بایستیم آسمان را همیشه حتی در طول روز تاریک می بینیم. همین طور در هر جای ماه که بایستیم -البته از جایی که بتوانیم زمین را ببینیم- زمین را همیشه ثابت در یک نقطه در آسمان می بینیم. چرخش زمین فقط قاره های مختلف را به انسانی که روی ماه است نشان می دهد.
ماه چگونه به وجود آمده؟
یک نظریه می گوید که جسمی به اندازه مریخ به زمین برخورد کرده. در نتیجه موادی از زمین به خارج فوران کرده است. این مواد بیرون ریخته شده از زمین با موادی که از جسمی که با زمین تصادف کرده بودند جدا شده، با هم ابری از سنگ های بخار شده را در اطراف زمین تشکیل می دهند و در مدار زمین قرار می گیرند. ابر سرد می شود، به هم فشرده می شود و به یک حلقه کوچک تبدیل می شود. اشیاء کوچک با هم جمع می شوند و ماه را تشکیل می دهند.
شامل 37 اسلاید powerpoint
دانلود پاورپوینت درباره ماه