در طول زندگانی بستر گاهگاه شخصیتهای خارق العاده، پدید آمده اند. شخصتهایی که در مدت کوتاهی با تصمیمی قاطع و اراده ای استوار،مسیر زندگی مردم عصر خود را تغییر داده اند. اینان در اندام و گوشت و پوست مانند سایر مردمند، می خوابند، می خورند، راه می روند. تن آنان، همچون تن دیگران است اما روح ایشان از آنان جداست. زندگی شان سرشار از برکت و روشنی است و تا ابد نیز بر چهره ی صفحات تاریخ درخشنده اند پیرایش این افراد استثنایی را باید به طلوع خورشید همانند کرد.
آن ها دنیای تاریک عصر خود را نورانی کرده اند، با گمراهی، تیره روانی جنگیده اند طرحی نو افکنده اند. خلاقیت فکری و وجودی هر یک به درجه ای بوده است که زندگانی و سنن و اداب و رسومی را که حاکم بر زندگانی مردم بوده است، تا شعاعی دور دست در هم ریخته، محیطی بهتر و عالیتر به وجود آورده اند.
تولد امام زمان
میلاد مهدی (عج) بی شباهت به میلاد موسی و ابراهیم خلیل نیست. همانگونه که حمل و ولادت دو پیامبر بزرگ الهی، به دور از چشم فرعونیان و نمرودیان، صورت پذیرفت؛ درباره ی امام مهدی (عج) نیز می توان بر این باور بود که تا لحظه ی میلاد، هیچ اثری از این رویداد بزرگ تاریخ، مشاهده نشد چرا که خداوند چنین اراده کرده بود تا زمین بی جهت نماند و زمان بی صاحب او ستمدیدگان چشم به راه نجات و آزادی، امام و پیشوای خویش را بشناسند و به یاری وی بشتابند. و بدین سان، بی حاکمیت موعود مستضعفان بر مستکبران،که همانا پیروزی حق بر باطل اندیشان است، دست یابند.
امام شناسی و آگاهی از زندگی، آیین، سیرت پاک و خیرگرایانه ی ولی معصوم، زمینه ی یاری و پیروی از وی را فراهم می سازد. از این رو، پنهان ماندن نشانه های حمل و ولادت امام موعود، به این معنا نیست که وجود مبارک او، بر مردمان پوشیده باشد و کسی را امکان دسترسی به دیدار و معرفت و همچنین تبعیّت از آن حضرت نباشد. امام صادق (ع) در این باره فرموده است:
«هو حقی المولد و المنشأ، غیر خفی فی نفسه»
«میلاد او مخفی و پوشیده است،اما خودش مخفی نیست»
بدین سان، مسأله ناشناخته بودن حضرت مهدی (عج) در کنار مردم، در بازار ما و در ایام حج، امری عجیب و غریب نیست. خواست و اراده ی خداوند، بر این تعلق گرفته که تا هنگام ظهور،در میان مردم، ناشناس باقی بماند، چنانکه بر حضرت یوسف گذشت.
دوازدهمین اختر آسمان ولایت حضرت مهدی (عج) در دوران خلافت عباسی در نیمه ی شعبان سال 255 هجری هنگام طلوع فجر جمعه متولّد شد و جهان را با نور خود روشن نمود. نام او محمد و کنیه اش ابوالقاسم است از آنجا که حکومتهای خودکامه آن زمان تولد او را بر خلاف مصالح خود تشخیص داده بودند با مراقبتهای کامل مواظب بودند که این فرزند دیده به جهان نگشاید و اگر هم دیده به جهان گشود او را نابود سازند. از این جهت او پس از شهادت پدر ارجمندش امام حسن عسگری (ع) که امامت در وجود آن حضرت مستقر شد به امر خدا غیب انتخاب کرده و جز با نایبان خاص خود با کسی تماس نمی گرفت مگر در موارد استثنایی.
آماده سازی شیعه برای غیبت و غیبت صغری
پس از شهادت امام علی بن موسی الرضا (ع) اندک اندک،شیعه به گونه ای پرورش می یافت که خود و نسل های بعدی را، مهیای غیبت امام معصوم نموده، و هدایت پذیری اش را از قرآن و نایبان امام، فزونی و توسعه بخشد.
غیبت حضرت مهدی (عج) نخست در زمانی کوتاه صورت گرفت، که از آن به غیبت صغری یاد می شود. و سپس این امر، برای زمانی بلند مطرح گشت، که آن را غیبت کبری می نامند. هر کدام ویژگی های خود را دارد و از شیعیان منتظر، شکیبایی،بینایی و عمل به تکالیف مسلمانی در زندگی فردی و نیز در حوزه ی سیاست و فرهنگ و اجتماع را می طلبد.
غیبت صغری
دوران غیبت صغری از سال وفات یازدهمین پیشوای معصوم، امام حسن عسگری (ع) (260 هجری قمری)، آغاز گشت و نزدیک به هفتاد سال (329 هـ.ق) ادامه یافت.
آن گاه که امام مهدی (عج) بر پیکر مطّهر پدر بزرگوارش نماز گزارد (هشتم ربیع الاول سال 260 هـ. ق) بی درنگ از دیده ها نهان گشت و ارتباط و دیدار شیعه، جز در هنگام ضرورت و از طریق افراد مورد اعتماد و امین – که آنان را سفیران (نایبان) حضرت می خواندند- امکان پذیر نبود.
شیوه نایبان در زمان غیبت صغری، بدین گونه که ایشان، پرسش ها و مسأله هایی که شیعیان مطرح می کردند را، خدمت امام زمان (ع) می بردند و از آن سو علاوه بر پاسخ ها و رهنمود حضرت، توقیعات ایشان را آورده، و بر دوستداران فرو می خواندند. تعیین و نصب سفیران یا نایبان خاص در عصر غیبت صغری از سوی حضرت مهدی (عج) اظهار و اعلام می گشت. هر نایب، پیش از رحلت و پایان گرفتن ایام سفارت و نیابت، در حضور شیعیان، به نحوی جانشین یا سفیر و نایب بعدی حضرت را، معرفی می نمود و از آنان می خواست که مسائل خود را با او در میان گزارده و بدین گونه از هدایت امام بهره ور گردند.
به نظر می رسد که غیبت صغری، به منظور آماده سازی شیعه جهت دوران دشوار و دراز غیبت کبری، عنوان شده، تا آنان اندک اندک مهیای حضور در غیبت گشته و مسؤولیت های شیعه بودن خویش را به درستی به انجام رسانند. تأملی در رویدادهای آن عصر و پس از آن، فلسفه و لزوم غیبت صغری را به خوبی می نمایاند.
نایبان خاص
نایبان خاص حضرت مهدی (عج) در سفارت و نیابت هفتاد ساله حضرت به این ترتیب است:
1- عثمان بن سعید
فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد
تعداد صفحات این مقاله 25 صفحه
پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید
دانلودمقاله امام زمان و غیبت