27 ص
مروری بر تاریخ ادبیات کودک و بزرگسال در ایران
قسمت اول
در انجیل آمده: «شاگردان نزد عیسی مسیح آمده و پرسیدند که کدامیک درملکوت خدا مقام بزرگتری خواهند داشت. عیسا طفل کوچکی را صدا زد و او را به میان شاگردان آورد و گفت تا از گناهان دست نکشید و به سوی خدا باز نگردید و مانند بچه‌های کوچک، نشوید، هرگز نخواهید توانست وارد ملکوت خدا گردید»(۲۶). اگر می‌توان به راحتی با بزرگترها ارتباط برقرار کرد، برقراری ارتباط با کودکان از لحن و گویشی خاص برخوردار می‌باشد. به قول مولانا:
چون که با کودک سر و کارت فتاد پس زبان کودکی باید نهاد
زبان کودکی دارای خصوصیاتی می‌باشد. کلماتشان ساده و صمیمی‌ست و پیام خاص خود را دارد. کودکان در حدود ۵ تا ۶ ماهگی شروع به تلفظ زنجیره‌ای از هجاها می‌کنند. آنان تا قبل از این که کلمه‌ای
را بتوانند بر زبان آورند، با حرکات و اشارات به سوال‌ها پاسخ می‌گویند. کودک ۶ ماهه تا یک ساله بعد از گفتن اولین کلمه و زمانی که واژگان او به ۵۰ کلمه رسید، شروع به ساختن جملات دو کلمه‌ای می‌کند. سپس در ۴ و ۵ سالگی می‌تواند جملات پیچیده و بزرگسالانه را به کار ببرد. طبق مطالعات بدست آمده کودکان قبل از این که بتوانند ده کلمه را بگویند، به طور متوسط قادر هستند ۵۰ کلمه را بفهمند(۲۷). کودکان در طی دوران گذشته هماره دستخوش تغییرات و شرایط زیست محیطی خود بوده‌اند که جایگاه آنان را گاه به مخاطره می‌انداخت و گاه در سحر و پیشگویی به تعبیری جبری وا می‌داشت. کودک در اعصار گذشته به‌عنوان عضوی در خانواده از جایگاه و منزلتی برخوردار نبود و تا پیش از بلوغ اگر اندک توجهی به او می‌شد بدین خاطر بود تا در بزرگسالی در زمره‌ی افراد مورد نیاز جامعه قرار گیرد. کودک قبل از آمادگی جسمانی در کنج غارها و پناهگاهها می‌نشست و در کنار سالخوردگان به شرح دلاوری اقوام خود گوش فرا می‌داد. هر جا مادر بود، کودک نمود می‌یافت و آموزش او در پرتو آموزش زنان قبیله شکل می‌گرفت. نسل کشی در اعصار گذشته وجود داشت. «کشتن نوزاد از آن جهت در قبایل بدوی رواج داشت که در مسافرت‌های طولانی آنان اسباب زحمت می‌شدند.»(۲۸)
پروژه ادبیات کودک و بزرگسال