دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 16
مقاله ای پیرامون مشکلات معلمان بازنشسته
مقدمه :
بازنشستگی و سالمندی مرحله خاصی از زندگی انسان است. بازنشستگی پدیده ای است که با توسعه اجتماعی ـ صنعتی عصر حاضر دارای اهمیت بیشتر شده است. در قرن اخیر به لحاظ پیشرفتهای اجتماعی ـ اقتصادی، بهداشتی ودرمانی و… هم از میزان مرگ و میر کاسته شده و هم بر طول عمر افزوده شده است و امید به زندگی را بهبود بخشیده است.در نتیجه شمار بازنشستگان و سالمندان در کشورهای مختلف جهان افزایش یافته و سهم در خور توجهی در ترکیب جمعیتی کشورهای مختلف جهان افزایش یافته و سهم در خور توجهی در ترکیب جمعیتی کشورهای مختلف پیدا کرده و به همین صورت نیز تقش و اهمیت اجتماعی آنان در جامعه افزون تر از هر زمان دیگر گردیده است.
در حال حاضر در حدود 170 کشور جهان مسئله بازنشستگی و حمایت از بازنشستگان را به عنوان یکی از ارکان برنامه های تامین اجتماعی خود برگزیده اند.
در کشور ما هم یکی از وجوه عمده سازمان وصندوق های بیمه های اجتماعی مانند سازمان تامین اجتماعی و سازمان بازنشستگی کشوری و سازمان نیروهای مسلح و صندوقهای خاص، حمایت از مسئله بازنشستگی را برنامه اصلی خود قرار داده اند.
در سطح کشورهای اروپایی، آمریکا، کانادا و بعضی کشورهای دیگر از کشورهای توسعه یافته جهان سن بازنشستگی عموماً بین 55 تا 65 سال است.
در ایران سن بازنشستگی معمولاً بین 50 تا 65 سال است با توجه به اینکه امید به زندگی در مناطق شهری کشور حدود 69 و 70 سال برآورد شده است. با عنایت به افزایش در خور توجه جمعیت، می توان گفت در کشور ما نیز جمعیت نسبتاً در خور ملاحظه ای در وضعیت بازنشستگی و سالمندی به سر می برند، که در آینده نیز با ضریب بازنشستگی بیشتری شمار آنها افزایش خواهد یافت.
افزایش تعداد بازنشستگان و سالمندان و بالارفتن سالهای عمر لزوم توجه به وضعیت این گروه اجتماعی را افزون تر از پیش می کند؛ هم از لحاظ شناخت وضعیت و هم از نظر برنامه ریزی و تدارک امکانات برای رفع مشکلات و بهبود وضعیت زندگی آنان.
بازنشستگان در کشورهای مختلف، مانند سایر گروه های اجتماعی هم دارای جنبه های اختلاف متعددی می باشند. جنبه های مشترک آنها شرایط سنی نسبتا مشابه، پشت سر نهادن دوران اشتغال، وارد شدن به مرحله جدیدی از زندگی اجتماعی و… و جنبه های اختلاف : حقوق و مزایای دریافتی ، شیوه برخورد جامعه با آنان، وضعیت خانوادگی ، شرایط عمومی جوامع و… است.
در این مقاله کوشش شده است، با توجه به وضعیت خاص بازنشستگان در ایران مخصوصاً بازنشستگان آموزش و پرورش نکات چندی توضیح داده شود.
1ـ تغییر پایگاه اجتماعی
فرد بازنشسته در زمان اشتغال به لحاظ دارا بودن موقعیت شغلی، از منزلت اجتماعی خاصی نیز نزد همکاران افراد جامعه، خانواده و سایر مردم جامعه برخوردار است و این منزلت اجتماعی به او هویت اجتماعی خاصی نیز می بخشد. در اثر بازنشستگی چنین پایگاهی فرو می ریزد و وی از لحاظ هویت اجتماعی خود نیز دچار دگرگونی و یا حتی بحران می شود. و چنانچه چشم انداز روشنی برای جایگزینی پایگاه اجتماعی خود و دستیابی به هویتی در خور پیش رو نداشته باشد، ممکن است به مشکلات اجتماعی و روانی گوناگونی دچار شود.
بررسی و تحلیل ها نشان داده است که درصد نسبتاً در خور توجهی از آنان اظهار داشته اندکه پس از بازنشستگی احترام آنان نزد همکاران سابق خود، افراد خانواده و سایر افراد جامعه کمتر شده است.
راهکارهایی در زمینه تغییر پایگاه اجتماعی
با توجه به اینکه تا چند سال آینده جمعیت بازنشسته کشور ما افزایش چشمگیری خواهد داشت. و موج جمعیتی را که ما اکنون در مقاطع دبیرستان و دانشگاه داریم به سالمندی خواهد رسید. لازم است که در این زمینه کارهای فرهنگی بیشتری صورت گیرد.
از طریق برنامه های تلویزیون، رادیو در زمینه سالمندی و روانشناسی آن ومشکلات این قشر صحبت شود. همان طور که ما در تلویزیون برای همه اقشار برنامه های اختصاصی داریم چه خوبست برای این قشر هم برنامه هایی در نظر گرفته شود.
تا مردم آمادگیهای لازم را برای سالمندی کسب کنند و علاوه بر آن در نگرش آنان تغییراتی حاصل شود. تا با احترام و تکریم بیشتری با این قشر زحمتکش برخورد شود. از طریق مطبوعات نیز می توان در این زمینه فعالیتهایی انجام داد تا سطح فرهنگ و فکر مردم در این زمینه بالاتر رود.
همانطور که می دانیم بازنشستگان ما کوله باری از تجربه هستند که جوانان با استفاده از این تجربیات دیگر لازم نیست که دوباره کاری کنند و راه پیموده شده را دوباره بپیمایند مثلاً می توان از معلمان بازنشسته به عنوان معلم راهنما استفاده کرد تا این عزیزان هر از مدتی سر کلاس حاضر شوند و معلمین دیگر را از تجربیات خود بهره مند کنند. مثلاً در منطقه آموزش و پرورش ما (فرگ) معلمین راهنما همه جوان و کم تجربه هستند و متاسفانه در حل مشکلات نمی توانند به خوبی معلمان را راهنمایی کنند. اگر به جای این افراد از افراد بازنشسته استفاده می شد البته هر فرد در رشته خاص خود به راحتی مشکلات حل می شد چون فردی که 30 سال در این زمینه کار کرده است با یک نگاه و به راحتی می تواند مشکلات را دریابد. و راه حل ارائه کند. و علاوه بر آن بازنشسته نیز احساس بی هویتی نمی کند. ومی فهمد که وجود او مثمر ثمر است. و مجبور می شود که اگر تغییرات جدیدی نیز رخ داده است به دنبال یادگیری آنها برود و همین باعث تکاپو و فعالیت او می شود و او را از انزوا و گوشه گیری نجات می دهد.
2ـ کمتر شدن ارتباطهای اجتماعی
از دیگر آثار اجتماعی بازنشستگان، کم شدن ارتباطهای اجتماعی بازنشستگان است؛ هم از لحاظ تنوع و هم از لحاظ کمیت. برخی بررسیها نشان می دهد که یکی از عوامل رضایتمندی انسان از زندگی میزان ارتباطهای اجتماعی آنهاست و معمولاً کسانی که دارای ارتباطهای بیشتر و متنوع تری هستند، رضایتمندی بیشتری از زندگی دارند.
فرد شاغل در اثر بازنشسته شدن بسیاری از ارتباطهای اجتماعی که به تبع شغل حاصل شده است از دست می دهد و روابطش کمتر و محدودتر می شود. این جنبه ممکن است موجب فرسودگیها و آزردگیهایی در زندگی او شود.
راهکارهایی در زمینه افزایش ارتباطهای اجتماعی بازنشستگان
در این زمینه می توان با فعال کردن کانونهای بازنشستگی، بازنشستگان را از انزوا و گوشه نشینی بیرون آورد. کانون بازنشستگی می تواند با برگزاری همایش، گردهم آیی و جلسات کنفرانس در زمینه های گوناگون و مواردی از این قبیل این مشکلات را تا حدی مرتفع کندو یا اینکه با برگزاری جلسات شعر خوانی یا قرائت قران و… به طور مستمر و با ایجاد کردن پارک و فضای سبز ویژه سالمندان، آنها بتوانند در این مکانها از مصاحبت و همدمی با همسالان خود لذت ببرند.
3ـ افزایش اوقات فراغت و بیکاری
در دوران بازنشستگی، بازنشسته دارای اوقات خالی و بیکاری بسیار زیادی است که در صورت نبود برنامه مناسب و امکانات لازم برای گذران اوقات فراغت، ممکن است شخص دچار خستگی و ملالت شدید شود.
راهکارهایی برای پر کردن اوقات فراغت
بیکاری در هر سنی کسالت آور است و فرد دچار سردرگمی و احساس پوچی و بی هدفی می کند. در دوره سالمندی نیز یکی از مشکلات افزایش اوقات فراغت و بیکاری است.
( البته این گزینه شامل بازنشستگان کشور ما مخصوصاً قشر فرهنگی نمی شود. زیرا که فرهنگیان بازنشسته با بازنشستگی و کاهش میزان درآمد در ابتدای راه برای تقلای بیشتر و پیدا کردن کار در یک یا دو نوبت هستند. معلمین معمولاً در سنی بازنشسته
می شوند که مخارج آنها در این سنین به اوج خور می رسد. زمانی است که بچه های آنها جوان هستند یا در آستانه ازدواج هستند که ازدواج هر کدام خرج گزافی را بر دوش خانواده می گذارد و یا اینکه در حال تحصیل در دانشگاه می باشند که این هم مقوله ای است که از عهده برآمدن آن و تامین شهریه های دانشگاه آزاد کار هر کسی نیست. با این توصیف فرهنگیان با بازنشسته شدن مجبورند که از همان ابتدا به دنبال کار جدیدی باشند. آن هم در چند نوبت که بتواند مخارج خانواده آنها را تامین کند. و دیگر وقتی به عنوان اوقات فراغت حتی در خواب هم نمی بینند.
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید
