دانلود پروژه آمار بررسی نگرش مردم شهر تهران درباره «شب یلدا» و مراسم آن با فرمت ورد و قابل ویرایش تعدادصفحات 30
این پروژه آمار به صورت کامل و دقیق طراحی شده و کلیه جداول و نمودار های لازم را جهت ارائه دارد و قادر به کسب نمره کامل می باشد. قیمت این محصول نسبت به نمونه های مشابه سراسر اینترنت بسیار مناسب تر می باشد و بر خلاف بسیاری از نمونه ها که فقط عنوان پروژه را کپی می کنند نمونه کاملی است.
مقدمه
دیر زمانی است که مردمان ایرانی و بسیاری از جوامع دیگر، در آغاز فصل زمستان مراسمی را برپا می‌دارند که در میان اقوام گوناگون، نام‌ها و انگیزه‌های متفاوتی دارد. در ایران و سرزمین‌های هم‌فرهنگ مجاور، از شب آغاز زمستان با نام «شب چله» یا «شب یلدا» نام می‌برند که همزمان با شب انقلاب زمستانی است. یلدا را میتوان جشن خانوادگى دانست و شاید یکى از دلایل ماندگارى اش همین است چرا که هنوز در ایران خانواده رکن اصلى جامعه است. در جامعه امروز با وجود اشاعه و دگرگونی‌های فنی و صنعتی، انجام تحقیقاتی در این زمینه لازم و ضروری به نظر می‌رسد. باید تلاش کنیم با انجام اینگونه پژوهش‌ها، این جشن و آیین، به عنوان گوشه‌ای از نمود‌های فرهنگی و قومی و تاریخی این مرز و بوم، به دست فراموشی سپرده نشود. طرح نظرسنجی حاضر، بررسی نگرش مردم شهر تهران درباره «شب یلدا» و مراسم آن است...
پیشگفتار
دیر زمانی است که مردمان ایرانی و بسیاری از جوامع دیگر، در آغاز فصل زمستان مراسمی را برپا می‌دارند که در میان اقوام گوناگون، نام‌ها و انگیزه‌های متفاوتی دارد. در ایران و سرزمین‌های هم‌فرهنگ مجاور، از شب آغاز زمستان با نام «شب چله» یا «شب یلدا» نام می‌برند که همزمان با شب انقلاب زمستانی است. به دلیل دقت گاه‌شماری ایرانی و انطباق کامل آن با تقویم طبیعی، همواره و در همه سال‌ها، انقلاب زمستانی برابر با شامگاه سی‌ام آذرماه و بامداد یکم دی‌ماه است.
درباره شب یلدا دیدگاه های مختلفی ابراز شده است که از این میان می توان به دو دیدگاه عمده اشاره کرد. از دیدگاه اول جشن شب چله، همچون بسیاری از آیین‌های ایرانی، ریشه در رویدادی کیهانی دارد. خورشید در حرکت سالانه خود، در آخر پاییز به پایین‌ترین نقطه افق جنوب شرقی می‌رسد که موجب کوتاه شدن طول روز و افزایش زمان تاریکی شب می‌شود. اما از آغاز زمستان یا انقلاب زمستانی، خورشید دگرباره بسوی شمال شرقی باز می‌گردد که نتیجه آن افزایش روشنایی روز و کاهش شب است. آغاز بازگردیدن خورشید بسوی شمال‌شرقی و افزایش طول روز، در اندیشه و باورهای مردم باستان به عنوان زمان زایش یا تولد دیگرباره خورشید دانسته می‌شد و آنرا گرامی و فرخنده می‌داشتند.
در گذشته، آیین‌هایی در این هنگام برگزار می‌شده است که یکی از آنها جشنی شبانه و بیداری تا بامداد و تماشای طلوع خورشید تازه متولد شده، بوده است. جشنی که از لازمه‌های آن، حضور کهنسالان و بزرگان خانواده، به نماد کهنسالی خورشید در پایان پاییز بوده است و همچنین خوراکی‌های فراوان برای بیداری درازمدت که همچون انار و هندوانه و سنجد، به رنگ سرخ خورشید باشند. دیدگاه دیگری که درباره شب یلدا وجود دارد، نگاهی اسطوره‌ای است که بر اساس آن نور، روز و روشنایی خورشید، نشانه‌هایی از آفریدگار بود در حالی که شب، تاریکی و سرما نشانه‌هایی از اهریمن. مشاهده تغییرات مداوم شب و روز مردم را به این باور رسانده بود که شب و روز یا روشنایی و تاریکی در یک جنگ همیشگی به سر می‌برند. پیشینیان بر این باور بودند که در پایان این شب طولانی که اهریمنی و نامبارکش می‌دانستند، تاریکی شکست می‌خورد، روشنایی پیروز و خورشید زاده می شود و روزها رو به بلندی می‌نهد. بنابر‌این پیروزى نیکى بر بدى و روشنایى بر تاریکى را گرامى مى‌داشتند. در مقاله ها و پژوهش‌های فراوان که درباره یلدا شده، درلغت نامه دهخدا، چکیده ای از برهان قاطع، حواشی علامه قزوینی بر آثار الباقیه، شرح پورداود بر یشت ها، فرهنگ فارسی دکتر معین و یادداشت های مرحوم دهخدا به شوم و نامبارک بودن این شب اشاره شده است:
یلدا، اول زمستان و شب آخر پاییز است که درازترین شب های سال است. در آن شب، یا نزدیک بدان، آفتاب به برج جدی تحویل می‌کند و قدما آن را سخت شوم و نامبارک می‌انگاشتند. در بیشتر نقاط ایران در این شب مراسمی انجام می شود. شاعران زلف یار و همچنین روز هجران را از حیث سیاهی و درازی بدان تشبیه کنند."
جشن یلدا در ایران امروز نیز با گرد هم آمدن و شبنشینی اعضای خانواده و اقوام در کنار یکدیگر برگزار می‌شود. آیین شب یلدا یا شب چله، خوردن آجیل مخصوص، هندوانه، انار و شیرینی و میوه‌های گوناگون است که همه جنبه نمادی دارند و نشانه برکت، تندرستی، فراوانی و شادکامی هستند. در این شب، فال گرفتن از کتاب حافظ نیز مرسوم است.
پیشینه "شب یلدا"
یلدا و جشن‌هایی که در این شب برگزار می‌شود، یک سنت باستانی است و پیروان آیین مهر (میتراییسم) آن را از هزاران سال پیش در ایران برگزار میکردهاند. در این باور یلدا روز تولد خورشید، میترا یا مهر است.در هزاره های دور، مردمانی که در طبیعت زندگی می‌کردند بر اثر مشاهده خورشید و ماه و ستارگان و تجربه تغییرات طبیعی فصول و کوتاهی و بلندی روز و شب، فعالیت های روزانه خود را بر بنیان این پدیده های طبیعی و دگرگونی های آنها تنظیم می‌کردند و از آن ها بهره‌های فراوان می‌بردند. از این روی زندگی بخشی این پدیده‌های طبیعی را ستودند و آنان را تجلی وجود خداوند دانستند و از میان این پدیده‌های طبیعی ، خورشید که با پرتوهایش (مهر) به این زمین و همه زیستمندان روی آن گرمای زندگی می‌بخشید، بیش از همه مورد ستایش قرار گرفت. سپس مردمان با اندیشیدن و ژرف نگری در بزرگترین منشاء نور مادی (خورشید) و شناخت اثرات زندگی بخش پرتو‌های آن (مهر) به شناخت بزرگترین منشاء نور معنوی (خداوند) دست یافتند . آنگاه مهر معنوی خداوند را ستودند و کوشیدند تا این صفت خداوندی را که به معنای صلح و دوستی ، محبت و پیمان داری و میانه روی است، در نهاد خود نیز پرورش دهند.
مهر، در زبان سنسکریت «Mitra»، در اوستایی «Mithra»، در زبان پهلوی «Mitr» و در پارسی امروزی «Mitra یا Mehr » گفته می شود. آیین مهر در ایران زاده شد ، به بالندگی رسید و هزاران سال به چهره‌ها و جلوه‌های گوناگون در همه سرزمین‌های پهناور ایرانی پایدار ماند. "کهن‌ترین سندى که نام مهر یا میترای مورد باور ایرانیان و هندیان در آن آمده و به دست ما رسیده، لوح‌هایی است متعلق به ۱۴۰۰سال پیش از میلاد که در سال ۱۹۰۷ میلادی در «کاپادوکیه» (Cappadocia) کشف شده است و این پیمانى است که میان هیتى‌ها و میتانى‌ها بسته شده است. این سند هم اکنون (۲۰۰9 میلادى) عمرى ۴۱۰۰ ساله دارد. با این همه پژوهشگران بر این باورند که پیشینه آیین مهر به هزاران سال پیش از آن بازمی گردد".
در سده اول پیش از میلاد ، این آیین در چهره ای نو با نام آیین میترا (میتراییسم) توسط رومی های تحت نفوذ فرهنگ ایران، در سراسر قاره اروپا، غرب و شمال آفریقا و آسیای صغیر و نواحی اطراف دریای سیاه منتشر شد و طی پنج سده در بخش بزرگی از جهان گسترش یافت و معابد میترا توسط پیروان آیین میترا در سراسر اروپا ساخته شد؛ به گونه‌ای که بر اساس شواهد باستان شناختی و تاریخی موجود، در آغاز سده چهارم میلادی بیش از 300 معبد میترا در ایتالیا وجود داشت و این آیین توسط لژیونرهای رومی به سرزمین های زیر نفوذ آن امپراتوری از جمله آلمان، اتریش و انگلستان انتقال یافت. اما از اوایل سده چهارم میلادی با گسترش مسیحیت به تدریج میتراییسم و سنن آن در اروپا کمرنگ شد.
"یلدا واژه‌ای سُریانی و به معنای « زاده شدن » است که توسط مسیحیان سُریانی به ایران آورده و ماندگار شد. " (روح الامینی، 1383) تا ظهور مسیحیت مهرپرستی یکی از آیین های رایج در اروپا بود و رومیان بزرگداشت مهر را آغاز سال می‌دانستند و روز 21 دسامبر را به این مناسبت جشن می گرفتند. پس از پذیرش مسیحیت به عنوان دین رسمی در سال 314 میلادی توسط کنستانتین، ارباب کلیسا و دولت‌های حاکم تلاش کردند بقایای نظام های اعتقادی دیگر را از میان ببرند و در عوض آیین‌های مسیحی را حاکم کنند. در این فرآیند مسیحی سازی، طرفداران برخی از سنن از جمله مهرپرستان (میترائیسم) مقاومت کردند. کلیسا به ناچار جشن تولد مهر را به عنوان زاد روز عیسی پذیرفت. پس از قرن چهارم میلادی در پی اشتباهی که در محاسبه کبیسه ها رخ داد این روز به 25 دسامبر انتقال یافت و از سوی مسیحیان به عنوان روز کریسمس جشن گرفته شد.
دانلود پروژه آمار بررسی نگرش مردم شهر تهران درباره «شب یلدا» و مراسم آن
