سوال اصلی این مقاله، این است که با توجه به ارزیاب ی روند فعالیت ها و اجرای موافقتنامه های منطقه ای اکو در دوره بیست ساله پس از گسترش اعضاء، نقش و جایگاه این سازمان در سیاست منطقه ای جمهوری اسلامی ایران چگونه است و آیا این سازمان می تواند به تحقق اهداف منطقه گرایی اقتصادی جمهوری اسلامی ایران کمک نماید؟ متقابلا، ایران چه نقشی در توفیق یا عدم توفیق اکو داشته است؟ فرضیه اصلی مقاله حاضر این است که به رغم مواضع حمایت گرایانه و مشارکت فعال تر ایران در اکو در مقایسه با اعضای دیگر سازمان، فقدان یک راهبرد ثابت و بلند مدت در قبال اکو در سیاست خارجی ایران، روند دستیا بی این سازمان را به اهداف همگرایی منطقه ای با کندی و تاخیر مواجه ساخته است
ایا اکو به همگرایی منطقه ای منتج خواهد شد؟