دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
بخشی از مقاله:
توسعه به مفهوم تحول کیفی و گذار از دوره ای به دوره دیگر
مستلزم ایجاد تغییر همه جانبه در ابعاد اقتصادی، سیاسی،
فرهنگی، اجتماعی و ... می باشد.از این رو توسعه خود
فرآیندی در هم تنیده و دارای ابعاد گوناگون است. علاوه بر
این امروزه عبور پارادایمهای توسعه از دوران کلاسیک به
دوران نوین به پیچیدگیهای قبلی افزوده است. مفاهیمی
همچون توسعه پایدار؛ توسعه ای که ضمن برآورده ساختن
نیازهای فعلی بشر، هیچ گونه لطمه ای به نیازهای نسل آتی
وارد نسازد از جمله این پارادایمهای نوین می باشد. این
پیچیدگیهای زیاد در مفاهیم سبب شد که پس از کنفرانس
جهانی محیط زیست و توسعه سازمان ملل متحد -ریودو ژانیرو
1992 - سیاستهای تازهای برای تحقق توسعه پایدار مطرح
گردد؛ که ادغام آموزش توسعه پایدار در سیاستهای آموزش
ملی از جمله موارد آن می باشد. از این رو آموزش به معنای
سپردن دانستنی ها به دیگران جهت تغییر رفتار آنها و به
عنوان کلید قفل گشای توسعه پایدار یکی از مولفههای مهم در
توسعه پایدار به شمار می آید. این موضوع وظیفه سنگینی را
بر دوش نهادهای سیاست گذار در عرصه آموزش، از جمله
وزارت آموزش و پرورش نهاده است. اما با نگاهی به سیستم
آموزشی کشور حس می شود در حال حاضر مسائلی همچون
توجه به زمینههای پژوهشی، خلاقیت، گسترش حس اجتماع
پذیری، بالا بردن سطح احساس مسئولیت در مقابل دیگران،
مسائل مربوط به محیط زیست و سایر شاخصهای توسعه
پایداردر آموزش، کمتر در سیاستهای آموزشی مورد توجه قرار
گرفته است. تدوین سند تحول بنیادین آموزش و پرورش در
آذر ماه 1390 و اعلام این وزارت خانه مبنی بر ایجاد تغییرات
در نظام آموزشی میتواند این نوید را بدهد که مسئولان شاید
این بار شاخصهای توسعه پایدار را در سیاستهای آموزشی
گنجانده باشند. پرسش اصلی مقاله حاضر نیز در باره میزان
توجه سیاست گذاران به شاخص های توسعه پایدار در سند
تحول بنیادین و تغییرات جدید در ساختار نظام آموزشی
میباشد. به عنوان یک نتیجه گیری شاید بتوان عنوان کرد که
مسئولان در این امر خیلی کم توجه نبوده اند، اما این توجه
کافی و درخور نیست، همچنین از انتقادات وارد بر این برنامه
بیان مجموعه از اختصارات و نمایش نقاط دور دست می باشد
که نقشه ای برای مسیر آنها در دست نمی باشد.
(نویسنده: محمدحسین غفوری )
با خرید این محصول از ما حمایت کنید.
با تشکر :AlirezA
